زندگی شما می‌تواند به زیبایی رویاهایتان باشد

زندگی شما می‌تواند به زیبایی رویاهایتان باشد

فقط باید باور داشته باشید که می‌توانید کارهای ساده‌ای انجام دهید

در زیر لیستی از کارهایی که می‌توانید برای داشتن زندگی شادتر انجام دهید، آورده شده است

هر روز آنها را به کار بگیرید و از زندگی خود در این سال لذت ببرید

سلامتی

 آب فراوان بنوشید

مثل یک پادشاه صبحانه بخورید، مثل یک شاهزاده ناهار و مثل یک گدا شام بخورید

 بیشتر از سبزیجات استفاده کنید تا غذاهای فراوری شده

 بااین 3 تا E زندگی کنید

Energy (انرژی)

Enthusiasm (شورواشتیاق)

Empathy (دلسوزی و همدلی)

 از ورزش کمک بگیرید

 بیشتر بازی کنید

بیشتر از سال گذشته کتاب بخوانید

 روزانه 10 دقیقه سکوت کنید و به تفکر بپردازید

هفت ساعت بخوابید

 هر روز 10 تا 30 دقیقه پیاده‌روی کنید و در حین پیاده‌روی، لبخند بزنید

شخصیت

 زندگی خود را با هیچ کسی مقایسه نکنید: شما نمی‌دانید که بین آنها چه می‌گذرد

افکار منفی نداشته باشید، در عوض انرژی خود را صرف امور مثبت کنید

 بیش از حد توان خود کاری انجام ندهید

خیلی خود را جدی نگیرید

انرژی خود را صرف فضولی در امور دیگران نکنید

وقتی بیدار هستید بیشتر خیال‌پردازی کنید

 حسادت یعنی اتلاف وقت، شما هر چه را که باید داشته باشید، دارید

 گذشته را فراموش کنید... اشتباهات گذشته شریک زندگی خود را به یادش نیاورید

 این کار آرامش زمان حال شما را از بین می‌برد

 زندگی کوتاه‌تر از این است که از دیگران متنفر باشید. نسبت به دیگران تنفر نداشته باشید

 با گذشته خود رفیق باشید تا زمان حال خود را خراب نکنید

...

هیچ کس مسئول خوشحال کردن شما نیست، مگر خود شما

 بدانید که زندگی مدرسه‌ای می‌ماند که باید در آن چیزهایی بیاموزید

مشکلات قسمتی از برنامه درسی هستند و به مانند کلاس جبر می‌باشند

بیشتر بخندید و لبخند بزنید
 مجبور نیستید که در هر بحثی برنده شوید

زمانی هم مخالفت وجود دارد

جامعه

 گهگاهی به خانواده و اقوام خود زنگ بزنید

هر روز یک چیز خوب به دیگران ببخشید

 خطای هر کسی را به خاطر هر چیزی ببخشید

زمانی را با افراد بالای 70 سال و زیر 6 سال بگذرانید

سعی کنید حداقل هر روز به 3 نفر لبخند بزنید

اینکه دیگران راجع به شما چه فکری می‌کنند، به شما مربوط نیست

زمان بیماری شغل شما به کمک شما نمی‌آید، بلکه دوستان شما به شما مدد می‌رسانند، پس با آنها در ارتباط باشید

زندگی

کارهای مثبت انجام دهید

 از هر چیز غیر مفید، زشت یا ناخوشی دوری بجویید

 عشق درمان‌گر هر چیزی است

 هر موقعیتی چه خوب یا بد، گذرا است

 مهم نیست که چه احساسی دارید، باید به پا خیزید، لباس خود را به تن کرده و در جامعه حضور پیدا کنید

 مطمئن باشید که بهترین هم می‌آید

 همین که صبح از خواب بیدار می‌شوید، باید از هستي تان شاكر باشيد

 بخش عمده درون شما شاد است، بنابراین خوشحال باشید

آخرین اما نه کم‌اهمیت‌ترین

کمک کنید تا پیامهای مثبت همیشه در جهان جاری باشد و بازتاب آنرا در زندگیتان ببینی

آموخته ام...که

آموخته ام ... که

با پول مي شود خانه خريد ولي آشيانه نه، رختخواب خريد ولي خواب نه، ساعت خريد ولي زمان نه، مي توان مقام خريد ولي احترام نه، مي توان کتاب خريد ولي دانش نه، دارو خريد ولي سلامتي نه، خانه خريد ولي زندگي نه و بالاخره ، مي توان قلب خريد، ولي عشق را نه

آموخته ام ... که تنها کسي که مرا در زندگي شاد مي کند کسي است که به من مي گويد: تو مرا شاد کردي

آموخته ام ... که مهربان بودن، بسيار مهم تر از درست بودن است

آموخته ام ... که هرگز نبايد به هديه اي از طرف کودکي، نه گفت

آموخته ام ... که هميشه براي کسي که به هيچ عنوان قادر به کمک کردنش نيستم دعا کنم

آموخته ام ... که مهم نيست که زندگي تا چه حد از شما جدي بودن را انتظار دارد،همه ما احتياج به دوستي داريم که لحظه اي با وي به دور از جدي بودن باشيم

آموخته ام ... که گاهي تمام چيزهايي که يک نفر مي خواهد، فقط دستي است براي گرفتن دست او، و قلبي است براي فهميدن وي

آموخته ام ... که راه رفتن کنار پدرم در يک شب تابستاني در کودکي، شگفت انگيزترين چيز در بزرگسالي است

آموخته ام ... که زندگي مثل يک دستمال لوله اي است، هر چه به انتهايش نزديکتر مي شويم سريعتر حرکت مي کند

آموخته ام ... که پول شخصيت نمي خرد

آموخته ام ... که تنها اتفاقات کوچک روزانه است که زندگي را تماشايي مي کند

آموخته ام ... که خداوند همه چيز را در يک روز نيافريد. پس چه چيز باعث شد که من بينديشم مي توانم همه چيز را در يک روز به دست بياورم

آموخته ام ... که چشم پوشي از حقايق، آنها را تغيير نمي دهد

آموخته ام ... که اين عشق است که زخمها را شفا مي دهد نه زمان

آموخته ام ... که وقتي با کسي روبرو مي شويم انتظار لبخندي جدي از سوي ما را دارد

آموخته ام ... که هيچ کس در نظر ما کامل نيست تا زماني که عاشق بشويم

آموخته ام ... که زندگي دشوار است، اما من از او سخت ترم

آموخته ام ... که فرصتها هيچ گاه از بين نمي روند، بلکه شخص ديگري فرصت از دست داده ما را تصاحب خواهد کرد

آموخته ام ... که آرزويم اين است که قبل از مرگ مادرم يکبار به او بيشتر بگويم دوستش دارم

آموخته ام ... که لبخند ارزانترين راهي است که مي شود با آن، نگاه را وسعت داد

چارلی چاپلین

بهترین لحظات زندگی

بهترین لحظات زندگی از نگاه چارلی چاپلین

*

*

****

To fall in love

عاشق شدن

To laugh until it hurts your stomach.

آنقدر بخندی که دلت درد بگیره

To find mails by the thousands when you return from a vacation.

بعد از اینکه از مسافرت برگشتی ببینی هزار تا نامه داری

To go for a vacation to some pretty place.

برای مسافرت به یک جای خوشگل بری

To listen to your favorite song in the radio.

به آهنگ مورد علاقت از رادیو گوش بدی

To go to bed and to listen while it rains outside.

به رختخواب بری و به صدای بارش بارون گوش بدی

To leave the Shower and find that the towel is warm

از حموم که اومدی بیرون ببینی حو له ات گرمه

!

To clear your last exam.

آخرین امتحانت رو پاس کنی

To receive a call from someone, you don't see a lot, but you want to.

کسی که معمولا زیاد نمی بینیش ولی دلت

می خواد ببینیش بهت تلفن کنه

To find money in a pant that you haven't used since last year.

توی شلواری که تو سال گذشته ازش استفاده

نمی کردی پول پیدا کنی

To laugh at yourself looking at mirror, making faces.

برای خودت تو آینه شکلک در بیاری و بهش بخندی

 !!!

Calls at midnight that last for hours.

تلفن نیمه شب داشته باشی که ساعتها هم طول بکشه

To laugh without a reason.

بدون دلیل بخندی

To accidentally hear somebody say something good about you.

بطور تصادفی بشنوی که یک نفر داره از شما تعریف می کنه

To wake up and realize it is still possible to sleep for a couple of hours.

از خواب پاشی و ببینی که چند ساعت دیگه هم می تونی بخوابی

!

To hear a song that makes you remember a special person.

آهنگی رو گوش کنی که شخص خاصی رو به یاد شما می یاره

To be part of a team.

عضو یک تیم باشی

To watch the sunset from the hill top.

از بالای تپه به غروب خورشید نگاه کنی

To make new friends.

دوستای جدید پیدا کنی

To feel butterflies!In the stomach every time that you see that person.

وقتی "اونو" میبینی دلت هری بریزه پایین !

To pass time with your best friends.

لحظات خوبی رو با دوستانت سپری کنی

To see people that you like, feeling happy.

کسانی رو که دوستشون داری رو خوشحال ببینی

See an old friend again and to feel that the things have not changed.

یه دوست قدیمی رو دوباره ببینید و ببینید که فرقی نکرده

To take an evening walk along the beach.

عصر که شد کنار ساحل قدم بزنی

To have somebody tell you that he/she loves you.

یکی رو داشته باشی که بدونید دوستت داره

To laugh .......laugh. ........and laugh ......

remembering stupid things done with stupid friends.

یادت بیاد که دوستای احمقت چه کارهای

احمقانه ای کردند و بخندی

و بخندی و باز هم بخندی

....

These are the best moments of life....

اینها بهترین لحظه‌های زندگی هستند

Let us learn to cherish them.

قدرشون روبدونیم

"Life is not a problem to be solved, but a gift to be enjoyed"

 زندگی یک مشکل نیست که باید حلش کرد بلکه یک

هدیه است که باید ازش لذت برد

***********

وقتي

زندگي 100 دليل براي گريه كردن

به

تو نشان ميده تو 1000 دليل

براي

خنديدن به اون نشون بده.

(چارلي چاپلين)

غير هنر که تاج سر آفرينش است  دوران هيچ سلطنتي جاودانه نيست

حکایت او

دو شب پيش باز در ميان دلتنگي ها محاصره شده بودم كه او آمد! هوا تاريك بود كه آمد با همان صداي موزون و مواج. وقتي گفت سلام انگار چيزي، كسي يا حسي مرا وادار به دريا شدن كرد، وادار به جلو آمدن و عقب رفتن، وادار به بيقراري. ماه كامل بود، لبخند زد تا بار ديگر چال گونه اش در مهتاب بدون صليب، مصلوبم كند. از حنجره ام صدايي در نمي آمد تا بگويم سلام، انگار صدايم حبس شده بود در فاصله ي دور روزهاي گذشته. گفت خسته است، گفت دلتنگ است، گفت در تمام اين روزها به يادم بوده، گفت وقتي از دست همه كس و همه جا عاصي مي شد، مي رفته روي نيمكت محل قرار ان پارك پرت مي نشسته، گفت از رفتنش پشيمان است، گفت حاضر است نصف عمرش را بدهد ولي يك روز با من باشد و من برايش شعر بخوانم، گفت يادت مي آيد هميشه دوست داشتي من شازده كوچولو بخوانم؟ بالاخره خواندم و حالا مي دانم تو مرا اهلي كرده اي. سردم شده بود، دلم آفتاب مي خواست، به عادت روزهاي قبل براي رسيدن به آفتاب به چشمانش خيره شدم ولي آفتاب نداشت، فقط سايه بود كه روي زمين افتاده بود. گفت هيچ كس مثل تو حرف هاي نگفته ام را نشنيد، گفت براي هر كس تعريف كردم تو را رها كرده ام به من خنديد، گفت بارها بارها خواستم زنگ بزنم ولي خجالت كشيدم، گفت از تمام زندگي فقط روزهايي كه با تو بودم شاد بودم گفت و گفت وگفت. از روزهاي خوب گذشته گفت، از پياده روي هاي كنار اتوبان، بستني فروشي كنار خانه شان، شرط هايي كه هميشه مي باخت، از مرد كتابفروش كه به ما مي گفت كتاب شعر نخريد، شعر نگاه هم را بخوانيد و من كه هميشه از اين حرفش خجالت مي كشيدم. از شاتوت خوردن ها گفت.از همه ي چيزهايي كه من در اين مدت براي فرار از دستشان دويده بودم گفت. گفت هنوز شعرهايي را كه تو سرودي را نگه داشتم، گفت مي دانم هنوز دوستم داري، گفت برمي گردي كنارم؟ گفتم مي تواني يكي از آن شعرهاي مرا بخواني؟ گفتم يادت هست در تماس آخر چه گفتي؟ گفت شعر يادم نيست و براي تماس آخر معذرت، باز همه ي زندگي من مي شوي؟ گفتم من بعد از رفتن تو مردم! حالا چگونه زندگي شوم؟ گفتم از وقتي آمدي سردم شده، در چشمانت آفتاب هميشگي را جستجو كردم نبود! چشمانت خالي است حتي در آنها برف نمي بارد كه آدم برفي متولد شود. گفتم جاي خالي تو هيچ وقت براي من پر نشد، هميشه منتظر برگشتنت بودم، ولي انگار اشتباه كردم! جاي تو تا ابد خالي مي اند چون تو ديگر آن كه رفته نيستي. آن كه همه كس من بود، همه ي دنياي من بود... سردم بود، بيشتر از هميشه و مهتاب بي وقفه مي باريد

...

سارا کبیری

درد دالان

 درد دالان

صدای نفسهای تندشون تنها صدایی بود که سکوت اون دالون رو میشکست... با دستهاش موهای طلایی الهام رو از روی صورتش کنار زد...دستاش رو دو طرف صورت گرد و قشنگش قرار داد... چشمهاش بسته بود... و وقتی بسته بود زیباییش با یه معصومیت عجیبی همراه میشد... یجوری نورانی میشد که میخواست تا ابد فقط فقط نگاهش کنه... الهام ناخودآگاه دستاش رو از پشتش گره کرد و بیشتر فشار داد و خیلی بیشتر بهم نزدیک شدند... مهدی فقط خیره نگاهش میکرد... چشمهای الهام هنوز بسته بودند و لبهاش.. عطش عجیبی داشت... سرشو نزدیک کرد... ولی ... ولی نه... چشمهای بسته الهام منصرفش کرد

...

سرشو بهش نزدیک تر کرد و روی پیشونیش رو بوسید... الهام چشمهاش رو باز کرد و با تعجب نگاهش کرد... چرا... اونم بعد از اینهمه خودداری و تحمل... شاید تاریکی دالونهای تودرتوی کاروانسرای قدیمی اذیتش میکرد... ولی خب هیچوقت اینجور فرصتی پیش نمی اومد... مهدی رو خیلی قبول داشت... ازچشمهاش هم بیشتر بهش اطمینان داشت... هیچ وقت احساس نکرده بود وقتی دستش رو میگیره میخواد ازش سوء استفاده کنه... فرشته همیشه بهش میگفت شاید مهدی داره فیلم بازی میکنه... ولی اون همیشه جواب میداد اگه همه این ها فیلمه، خب این فیلمی بود که دوست داشت توش زندگی کنه... تازه فیلم که سه سال طول نمیکشه

...

مهدی هیچی نگفت و به آرومی دستهای الهام رو باز کرد و هردوشون رو توی دستش گرفت و بوسید... بجور بغض عجیبی توی گلوش بود... نفس هم به سختی میتونست بکشه... فقط تونست یک کلمه بگه... نه

...

اشک دوید توی چشمهای الهام... یجور احساس توهین بهش دست داد... یعنی... یعنی من رو دوست نداره... یعنی خودمو باختم بهش... شاید از اینکه اینقدر سریع بدستم آورد خوشش نیومد... موجی از فکرهای دیوونه کننده دوید تو ذهنش

...

دستهاش هنوز تو دست مهدی بود... و سکوت غریبی حاکم شده بود... دو تا قطره اشک از گوشه چشمهای الهام اومد پایین... مهدی با انگشتاش اشکها رو پاک کرد... و سر الهام رو گذاشت روی شونه هاش... با دست آزادش روسری آبی رو که خودش براش کادو خریده بود کشید روی موهاش

...

اشکهای الهام بیشتر شده بود و تمام سرشونه مهدی خیس خیس شده بود... مهدی با بغضی که هنوز تو صداش بود گفت بسه دیگه بیا بریم... خم شد و کیف الهام رو از روی زمین برداشت... خواست بهش بده که الهام با شدت اونو از دستش کشید و با صدایی لرزان گفت ... خیلی نامردی... برو گمشو... دیگه نتونست چیزی بگه و گریه کنان شروع به دویدن کرد

...

مهدی نفهمید چند دقیقه تو اون حالت بود... با ناامیدی دنبال عینکش دستش رو روی زمین کشید و بالاخره پیداش کرد... ولی وقتی اومد بیرون از نگاه بچه ها فهمید که خب قضیه یکم لو رفته... بخصوص فرشته که از روی سکو کناریش خیلی با نفرت نگاهش میکرد... نتونست بار سنگین نگاه ها و سکوت رو تحمل کنه... رفت سمت اتاقک حجره مانندی که بهشون داده بودند

...

با دستی لرزان از توی ساکش بطری آب رو درآورد و از تو جیب بقلی ساک قرصهاشو بیرون آورد و بدون مکث دو تاشو با هم خورد... دستاش میلرزید... داوود اومد توی حجره و بی توجه با کفش اومد روی قالیچه... مهدی چه غلطی کردی اون تو... دیوونه شدی پسر... بابا تو مثلاً الگوی هممون بودی... گند زدی به سفرمون

...

فرهاد هم اومد تو... ولی خیلی آروم کفشهاشو درآورد و نشست کنار مهدی... به نرمی دستهاشو گذاشت روی شونه های مهدی و رو به داوود گفت: میتونم ازت خواهش کنم چند دقیقه تنهامون بزاری... داوود که هنوز عصبانی بود با گامهایی تند رفت بیرون...

فرهاد به آرومی پرسید بهش گفتی ماجرا رو... مهدی دیگه نتونست تحمل کنه... زد زیر گریه... ولی مثل همیشه بی صدا... کمتر از چند لحظه موج اشکها تمام صورتشو پوشوند... فرهاد از تو ساکش دستمالی درآورد و بهش داد

...

صدای مهدی تو این چند وقته به اندازه کافی گرفته بود و گریه هم مزید بر علت شده بود که حرفهاش نامفهوم بشه... تو رو خدا... تورو خدا من برسون خونه... نمیخوام اینجا بمونم

...

فرهاد به هر بدبختی بود یه ماشین دربست گرفت... توی راه مهدی سرشو به شیشه ماشین چسبونده بود و توی نور کم فروغ غروب به خط افق زیبای کویر خیره شده بود... فرهاد دستشو رو شونه های امیر گذاشت و گفت: اینقدر تو خودت نریز رفیق... یادت رفته دکتر کریمی میگفت قویترین سلاح جلوی سرطان روحیه هست... مهدی که هیچی نشنیده بود، نفسی کشید و با چشمهاش خط افق رو تا نمای محو کاروانسرا دنبال کرد

...

-----
مسعود - اردیبهشت 89

ساده اما پر معنی

حكيمي گفت: آن كس كه تو را براي كاري دوست بدارد

هنگامي كه انجام شد

رهايت میکند

من که در پیله ی خویش شوق پروانگی از یادم رفت ، لااقل موقع رفتن بسپار
ابر جای تو ببارد به سرم ، ماه جای تو بتابد به شبم و سرانگشت بزند
گاهگاهی به دلم ، شاید این تلخی ایام غم انگیزم را باز با یاد تو از یاد
ببرم

کاش در کتاب قطور زندگی سطری باشیم ماندنی نه حاشیه ای از یاد رفتنی

 هر نتی که از عشق بگوید
زیباست
حالاسمفونی پنجم بتهوون باشد
یا

 زنگ تلفنی که در انتظار صدای توست
"گروس عبدالملکیان"

من به اندازه ی زیبایی چشمان تو عاشق ماندم و به هر برق نگاهت نگران

تو به اندازه ی تنهایی من شاد بمان

عارفي راپرسيدند :حالت چون است؟گفت:آن كه جويم نخواهم و آنچه خواهم نيابم

کاش پرده می فهمید که تا پنجره باز است

فرصت رقصیدن دارد

کاش می فهمید که باد

 همه ی فرصت اوست

پیمانی که در طوفان بسته می شود

در آرامش فراموش می شود

عميق ترين درد زندگي مردن نيست

 بلکه

 يخ بستن وجود آدمها و بستن چشمهاست

عشق ورزیدن را از کویر بیاموز که دریا بودنش را به خورشید بخشید

زندگی یک نفسه و اون یه نفس واسه یه هم نفسه

 پس اگه قدره نفسی با هم نفسی بودی

 زندگی را همان یه نفس بسه

برای خندیدن منتظر خوشبختی نباش

شاید خوشبختی منتظر خندیدن توست

دنیا آنقدر وسیع است که برای همه مخلوقات جا هست

 به جای آن که جای کسی را بگیرید

تلاش کنید جای واقعی خودتان را بیابید

 "چارلی چاپلین"

خوشبختي به كساني روي مي آورد كه براي خوشبخت كردن ديگران ميكوشند

گویـــند فلانی آدم ِ خوبیـــــــــــست که هرگز

...

در زندگی از بهـــــر کس آزار ندارد!

 تکلیف بــشــــــــر خدمت نوع اســـــت

وَ گرنه

سنگ ِ سر ِ ره هم به کســــــــی کـــــــــار ندارد

هیچکس از پایان زمستان غمگین نمی شود!
هیچکس اشکهای کودکی را که آدم برفیش ذره ذره پیش چشمانش آب می شود نمی بیند...
هیچکس نگران پایان یک رنگی زمستان نیست

 پاکی آن را نمی خواهد

 سکوت آن را نمی ستاید و سادگی آن را نمی پسندد
هیچکس از پایان زمستان غمگین نمی شود!

نوک انگشت را که به تخم چشم فشار دهی درخت دو تا می شود

پاهای من هم چهار تا می شود

زلزله هم می آید

اورهان هم مست می کند

با یک انگشت همه ی دنیا را می شود تکان تکان داد ...
"عباس معروفی - سمفونی مردگان"

مرغ صياد توام

 افتاده ام در دام عشق
يا بكش

 يا دانه ده

 يا از قفس آزاد كن

آنكه راه غلط مي رود

 بيشتر شانس آن را دارد كه به راه درست آيد

تا آنكه راه درست را غلط مي رود

آدمهايي كه ريشه ندارند به دردسر مي افتند

باد آنها را با خودش اين طرف و آن طرف مي برد

ستيز من تنها با تاريكي است

من براي نبرد با تاريكي شمشير نمي كشم

 چراغ مي افروزم

"زرتشت"

از انسانها غمی به دل نگیرزیرا خود نیز غمگینند!
زیرا با آنکه تنهایند ولی از خود میگریزند!
زیرا به خود و به عشق خود و به حقیقت خود شک دارند.
پس دوستشان بدار حتی اگر دوستت نداشته باشند

نگاه آدمهای کوچک ، چه زود پر می شود و لبریز

"ارد بزرگ"

من اهل زمینم و چشمم به آسمان نیست

به دست خود می نگرم و امیدم به دیگران نیست

تمامی روزها یک روزند...

تکه تکه میان شبی بی پایان...

هر حکومتی که شادمانی را از مردمان بگیرد شکست خواهد خورد و برانداخته خواهد شد...

"کوروش کبیر"

HOW CARES ?!

مه سیاه

مه کم کم داشت غلیظ تر میشد... سرش رو از توی پنجره کمی بیرون آورد... یه کم سعی کرد به چشماش بیشتر فشار بیاره تا چیزی ببینه ... ولی خب چیزی معلوم نبود... یکم وهم ورش داشت... کمتر پیش میومد تنهایی بره سفر... ولی خب سپیده باید مانی رو می برد میزاشت مدرسه... به یاد نداشت که تابحال سپیده بهش گیر داده باشه بابت مسافرتهاش... سعی کرد با همین دید کمی که داشت ماشین رو به سمت کناره بکشونه... ماشین رو نگه داشت و ترمز دستی رو کشید

...

سپیده بیشتر اوقات باهاش می اومد ولی خب وقتهایی هم بود که فرید باهاش می اومد... فرید مجرد بود و خب وقتش دست خودش بود... بعضی وقتها به شوخی یه چیزهایی بهش میگفت ولی خیلی دلش براش میسوخت که ازدواج نکرده بود... پخش سی دی ماشین رو روشن کرد... وای این چیه ... سی دی رو درآورد... حتی یه لحظه هم نمیتونست اینجور موزیکها رو تحمل کنه... این فرید دیوونه حتماً گذاشته بودتش تا وسطای راه گوش کنه و بعد هم کلی بحث و جدل درباره موسیقی با هم داشته باشند... راستی فرید تاحالا باید رسیده باشه خونه مادرش... الان دو ساعتی میشد که فرید پیاده شده بود... هرچی اصرار کردم خودم برش گردونم نزاشت خب... خدا کنه حال مادرش خوب باشه... خیلی پیر شده دیگه

...

از توی داشبورد سی دی گلچین خودش رو درآورد... موزیک مثل هوای گرم توی اون مه سرد تمام وجودش رو داغ داغ کرد... حس کرد که حواسش بیشتر سر جا اومده... خیلی عجیبه که تو یک ساعت گذشته حتی یه ماشین یا حتی یه نفر هم ندیده بود... پخش صوت ماشین داشت موزیک متن فیلم "یک بوس کوچولو" رو میزد... خیلی دوست داشت سپیده پیشش بود... فضا خیلی رویایی بود... البته از یه جهت هم یکم میترسید... همیشه از جاده اصلی که رد میشد دوست داشت این فرعی رو امتحان کنه ببینه تا کجا میره...جاده ای که از کار کوه میرفت وسط یه جنگل بی انتها... حتی اسم جاده هم نمیدونست... ولی یه حسی همیشه اون رو به اینجا فرامیخوند... به کسی نمیگفت چون با ظاهر روشنفکرنماش یکم در تضاد بود ولی آدمی بود که به این حس ها خیلی باور داشت

...

مه دیگه اینقدر متراکم شده بود که حتی جلوی کاپوت ماشین هم به زحمت میدید... نمیدونست بخاطر موسیقی هست یا چیز دیگه ولی خیلی گرمش بود... موبایلش رو درآورد... هنوز آنتن نداشت... تقریباً نیم ساعتی بود که اینجوری بود... به ذهنش رسیده بود که برگرده، ولی خب اعتقاد داشت تو سفر نباید رو به عقب حرکت کرد... یکم تو آیینه خودشو نگاه کرد... ریشش رو صبح زده بود ولی موهای کم پشتش یکم آشفته بود... در ماشین رو باز کرد... مه یه جور غریبی بود... مه عین یه بچه کوچولوی کنجکاو که میخواست تو ماشینش سرک بکشه ماشین رو پر کرد

...

از ماشین چند قدم دور شد... صدای موزیک رو بلند کرده بود که یوقت گمش نکنه... صدا طنین عجیبی داشت توی دره... کاشکی میتونستم لذت بیشتری ببرم... ولی خب کسی اونجا نبود تا خجالت بکشه و خیلی میترسید و این قضیه لذت بردن رو یکمی تحت تاثیر گذاشته بود... یکم خودشو شماتت کرد بابت موزیکی که انتخاب کرده بود... زیادی وهم انگیز بود... ولی خب وقتی میخواست کتابهاشو بنویسه همیشه همین آهنگ ها رو گوش میکرد...

آروم آروم با گامهایی نامطمئن رو به جلو حرکت کرد... میدونست که حداقل یه ساعتی اونجا باید بمونه تا مه تموم شه و دوست داشت بر ترسش غلبه کنه... کلاً آدم ترسویی بود ولی خب دوست داشت با همه ترسهاش مواجه بشه... جالبه که هنوز گرمش بود

...

چند قدم دیگه هم رفت... نکنه جلوم یه دره باشه یا یه گودال حداقل!!!! ... یکم ترسید... سعی کرد ذهنی حدس بزنه کوه کدوم ور جاده میشه... مسیرشو به همون سمت متمایل کرد...موسیقی متن فیلم "بید مجنون" فضا رو پر کرده بود... این اهنگ رو تقریباً میپرستید... ولی... یهویی صدای موزیک قطع شد...

برگشت... یعنی باتری تموم کردم ؟ اونم به این زودی!!!... شاید کسی اومده و خاموشش کرده... بلند داد زد... آهای کسی نزدیک ماشینه؟... صدایی نیومد... کورمال کورمال دستش به کناره کوه رسوند...مسیرو برعکس می اومد که برسه به ماشینش... دوباره صدا زد... ولی جوابی نیومد... البته یه لحظه حس کرد صدای خنده میشنوه که فکر کرد اشتباه شنیده... چند قدم دیگه که رفت... دوباره شنید... اینبار مطمئن بود... یکی داشت میخندید... یعنی چی؟... سرعتش رو بیشتر کرد... هرچی نزدیکتر میشد صدای خنده واضح تر میشد... صدای زن یا دختری بود که خنده های کوتاه و دلنیشنی داشت... ولی نمتونست کتمان کنه که میترسه

...

تونست شبح ماشینش رو ببینه... جلوتر رفت... یکی جلوی ماشین وایستاده بود... هزارجور سناریو داشت تو دهنش ورق میخورد... که یکیش از همه پررنگتر بود... نکنه من تصادف کردم و مُردم... موسیقی متن "یک بوس کوچولو" دوباره تو ذهنش اومد... یکم بخودش دست کشید و گفت بعید میدونم مرده باشم... آبدهنش رو قورت داد و جلوتر رفت

...


تقریباً خیره داشت نگاهش میکرد... زنی با بلیز و دامن یکدست سفید روی کاپوت ماشینش نشسته بود و ... میخندید... ترسش صد برابر شد... ولی گفت اینبار هم پا پس نمیکشم... باید برم تو دل ماجرا... یکم جلوتر رفت و گفت : شما ضبط ماشین رو خاموش کردید؟ زن سفید پوش خنده اش رو تموم کرد و برگشت سمتش

...

موهاش مشکی مکشی بود... اینقدر مشکی که حتی توی اون مه لعنتی هم میدرخشید... چشمهاش هم مشکی بود... یجور مشکی عمیق که همیشه تو کتابهاش توصیفش میکرد... اگه خواب بود ترجیح میداد هیچوقت بیدار نشه... هرچی نگاهش میکرد سیر نمیشد... مطمئن بود یجای داستان میلنگه... یعنی چی... وسط این جاده... یه حس غریبی داشت بهش... من... من تو رو میشناسم

...

زن لبخند زد، گونه های برجسته اش زیباییش رو چند برابر کرد... مرد پرسید من مُردم؟ زن از روی کاپوت ماشین به نرمی اومد پایین... به سمتش حرکت کرد... دستش رو بلند کرد و یه سمتش آورد... تو تمام این لحظات مرد با وحشت داشت فقط داشت نگاهش میکرد... مسخ شده بود... ولی اینبار هم میخواست با ترسش روبرو بشه... زن به یک قدمیش رسیده بود... خیلی زیبا بود خیلی

...

زن دستش رو به نرمی روی صورتش کشید... وای چقدر دست گرمی داشت... گرما روی تمام صورتش پخش شد و و اینقدر سیال بود که حتی چکه کرد... هان!... این چیه؟ مرد متوجه شد از صورتش خون میاد... زن لبخند دلفریب دیگه ای زد و با آرومی بازوی مرد رو گرفت... بازوش هم گرم گرم شد و شروع کرد به خون اومدن... وحشت کرد... سعی کرد دستش رو پس بزنه... نتونست... خیلی قوی بود... ولی خنده های زن بلندتر شده بود... مرد رو به سمت خودش کشید... میخواست مقاومت کنه ولی نتونست... زن صورتش رو بهش نزدیک کرد... نفسهای گرمش که به صورتش میخورد لذت غریبی داشت ولی حس میکرد از بینیش هم داره خون میاد... لبهای زن بهش نزدیک شد... با آخرین توانی که داشت فریاد زد .... نه

...

سپیده دستی به آرومی روی موهای کم پشت پرویز کشید و لبخند زد... بهرشکل تصادف سختی بود و نباید بهش فشار می آورد... ولی با این رفتارهاش دیگه کم کم داشت شورشو درمی آورد... از موقعی که بهوش اومده بود مرتب ازش خواسته بود که موهاشو مش کنه... یا هر رنگ دیگه ای... سپیده که گیج شده بود خودشو تو آیینه نگاه کرد... موهای بلوند هم بهش می اومد ... هرچند که پرویز همیشه گفته بود که عاشق موهای سیاه و پریشونش شده بود... شونه هاش رو بالا انداخت و گفت حتماً عوارض تصادف هستش

...

 ------
مسعود  - فروردین 1389

http://www.masoudz.mihanblog.com/